THE RODS - Vengeance

Ας γράψουμε λίγα λόγια για την επανεμφάνιση των The Rods στη δισκογραφία διότι δεν νομίζω πως θα ασχοληθεί και κανένας άλλος. Οι The Rods αποτελούν μια από τις πιο αγαπημένες μου -και τις πιο αρχέγονες αφού ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1980- Hard 'n' Heavy μπάντες. Το τρίο των David Feinstein (κιθάρα και φωνητικά, ξάδελφος του R. J. Dio μαζί με τον οποίο έπαιζε στους Elf), Gary Bordonaro (μπάσο και φωνητικά) και Carl Canedy (τύμπανα και φωνητικά) έμεινε στην ιστορία του σκληρού ήχου για το άγριο και ασυμβίβαστο Heavy Metal που έπαιξε σε δισκάρες όπως τα Wild dogs, In the raw και Let them eat metal. Το έχω ξαναγράψει πως γουστάρω αγρίως τις μπάντες που η μουσική τους βγάζει βρωμιά, αλητεία και τσαμπουκά. Οι The Rods τα είχαν όλα αυτά σε αφθονία. Περιττό λοιπόν να πω πόσο ενθουσιάστηκα όταν έμαθα πως η τριάδα επανασυνδέθηκε και ετοιμάζει νέο cd υπό τον γενικό τίτλο Vengeance. Είχα βάσιμους λόγους να πιστεύω πως θα ακούσω κάτι πολύ δυνατό διότι είχα πάρα πολύ θετικές εντυπώσεις από την προσωπική δουλειά του D. Feinstein, το Third wish του 2004. Ωστόσο το αποτέλεσμα με απογοήτευσε! Και αυτό διότι από τα τραγούδια του Vengeance απουσιάζει η έμπνευση. Μέτριες συνθέσεις, κουρασμένα φωνητικά και μια παραγωγή που δεν μου κάθεται καλά, είναι τα στοιχεία που καθιστούν το Vengeance έναν απογοητευτικό δίσκο. Δεν λέω πως ο δίσκος είναι κακός αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτό που περίμενα από τους The Rods. Κρίμα γιατί από βιντεάκια που παρακολούθησα στο youtube οι γερόλυκοι φαίνονται να έχουν κέφια. Δύο-τρία κομμάτια σώζονται (πχ το πολύ ωραίο Runnin' wild) ενώ και τα κιθαριστικά σόλο του Feinstein είναι πιο ξέφρενα σε σχέση με την πιο συγκρατημένη κιθαριστική δουλειά του Third wish. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να ξεφύγει το Vengeance από την μετριότητα.

Δυστυχώς η Εκδίκηση των The Rods δεν με ικανοποίησε. Ωστόσο, ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να τους δούμε live διότι αυτοί οι αρχαίοι μεταλλάδες φαίνεται να διαθέτουν ακόμη αρκετά αποθέματα ενέργειας και πάντοτε ήταν συναυλιακή μπάντα. Προς το παρόν πάρτε μια γεύση από κάποιους παλιούς τους ύμνους, τότε που έβαζαν τα θεμέλια του US Metal:

The night lives to rock

Hurricane

White lightning

και κάτι πιο ευαίσθητο για το τέλος:

Woman

Hail!

Τρεις ζωές μάγε...

Στον βαθμό που έχω ασχοληθεί με τα κόμιξ, το ασπρόμαυρο Savage Sword of Conan the Barbarian στέκει στην κορυφή των προτιμήσεων μου. Πολύ πριν γνωρίσω το έργο του Robert Howard, η ελληνική έκδοση του Savage Sword (το γνωστό σε πολλούς περιοδικό Κοναν ο Βάρβαρος) αποτέλεσε την πύλη εισόδου στον κόσμο του θρυλικού Κιμμέριου. Έναν κόσμο βίας και αιματοχυσίας, ένα σκοτεινό σύμπαν σπαθιού και μαγείας μέσα στο οποίο περιπλανήθηκε ο Κιμμέριος σε αναζήτηση της περιπέτειας και του πεπρωμένου του. Θεωρώ μάλιστα πως η "βρωμιά" και η αγριότητα του Savage Sword το τοποθετεί πιο ψηλά και από το κλασικό -και σαφώς πιο εκλεπτυσμένο- Conan the barbarian του γίγαντα Barry W. Smith.

Οι σκιτσογράφοι που έχουν φιλοτεχνήσει τις ιστορίες του Savage Sword είναι πολλοί αλλά μεταξύ τους ξεχωρίζουν οι Ernie Chan και Gary Kwapisz. Ο Chan σαφώς και είναι ένας επαγγελματίας -και δημοφιλής- σχεδιαστής αλλά πάντα θεωρούσα τον Conan του μονότονο κα βαρετό. Από την άλλη ο Kwapisz οραματίζεται τον πιο άγριο και βλοσυρό Conan που έχει εμφανιστεί σε κόμιξ (για του λόγου το αληθές τσεκάρετε την εικόνα στην κεφαλίδα του ιστολογίου) αλλά ορισμένες φορές η δουλειά του μου φαίνεται κάπως ερασιτεχνική. Ωστόσο η συνεργασία των δύο σχεδιαστών αναιρεί τα επιμέρους μειονεκτήματα και μας έχει χαρίσει κάποια εξαιρετικά τεύχη του Savage Sword. Αν στο δίδυμο Chan - Kwapisz προσθέσετε και μια πολύ καλή ιστορία του Chuck Dixon, τότε έχετε ένα φοβερό αποτέλεσμα: το Three lives for N'Garthl του τεύχους 135 (τεύχος 28 της ελληνικής έκδοσης).

O Conan είναι μισθοφόρος, επικεφαλής μια πολεμικής ομάδας των Ακουιλόνιων στην χώρα των Πικτών πέρα από τον Μάυρο Ποταμό. Αποστολή τους η διείσδυση στα εχθρικά εδάφη και η εξόντωση όσο το δυνατόν περισσότερων Πικτών. Μέσα στα βάθη της ζούγκλας η βία εκδηλώνεται ανελέητα από κάθε πλευρά. Ο πολιτισμός είναι μια κούφια λέξη και η βαρβαρότητα ο μόνος νόμος.

An axe in my hands and my enemy's blood to spill, that's all I ask, Crom!

Όταν ο Κιμμέριος και άλλοι δύο σύντροφοι του αιχμαλωτιστούν από τους Πίκτες, ο μάγος της φυλής τους επιφυλάσσει μια διόλου αξιοζήλευτη τύχη: σκοπεύει να τους προσφέρει θυσία στον απεχθή δαίμονα N'Garthl, ο οποίος ζητάει τρεις ζωές για να τεθεί στην υπηρεσία του μάγου που θα τον φέρει στον κόσμο μας. Ο μάγος θα καλέσει τον δαίμονα, όμως την τελευταία στιγμή ο Conan και οι σύντροφοι του θα δραπετεύσουν και τότε το κυνήγι θα ξεκινήσει...

Μέσα από τις σελίδες του Three lives for N'Garthl ξετυλίγεται μια αξέχαστη ιστορία εκδίκησης. Εκδίκησης που αποζητά ο οργισμένος Κιμμέριος, ο οποίος από κυνηγός μετατράπηκε σε θήραμα. Εκδίκησης για το ανώνυμο αγόρι και τον Koros που έδεσε το σπαθί του στο τρεμάμενο χέρι του περιμένοντας τον θάνατο. Μια εκδίκηση που ίσως να μην είναι και τόσο νόμιμη αφού ο Conan είναι πληρωμένος στρατιώτης στην υπηρεσία ενός άδικου -με βάση τις σημερινές αντιλήψεις- σκοπού: οι Ακουιλόνιοι θέλουν να κλέψουν την γη των Πικτών και οι τελευταίοι αμύνονται με όλη την αγριότητα που τους διακρίνει. Βέβαια, καθώς η ιστορία εξελίσσεται, λίγο ενδιαφέρει τον αναγνώστη ποιος είναι ο "καλός" και ποιος ο "κακός". Τον πρώτο λόγο έχουν η επιβίωση και το κλείσιμο των λογαριασμών του Κιμμέριου με τον γέρο μάγο.


Έτσι, ενώ στην αρχή ο Conan μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί αρνητικός χαρακτήρας, από τη στιγμή που θα εισέλθει στο μονοπάτι της εκδίκησης κερδίζει τον αναγνώστη ο οποίος ταυτίζεται με το σκοπό του. Και καθώς η βλοσυρή φιγούρα του Κιμμέριου κινείται στο φεγγαροφώτιστο δάσος, το μόνο που έχει σημασία είναι η τιμωρία του μάγου και η ικανοποίηση του προσωπικού αισθήματος δικαιοσύνης. Προς αυτήν την κατεύθυνση, το σχέδιο υποστηρίζει με άψογο τρόπο το κινηματογραφικό σενάριο του Dixon και η διαδοχή των καρέ δεν κουράζει ούτε μια στιγμή, καθώς οδηγούμαστε στην κλιμάκωση του τέλους. Και φυσικά το πνεύμα του συγκεκριμένου τεύχους παραπέμπει άμεσα στην κλασική ιστορία Beyond the black river του Robert E. Howard με τις τελευταίες γραμμές της οποίας θα κλείσει η παρούσα ανάρτηση:

Βarbarism is the natural state of mankind. Civilization is unnatural. It is a whim of circumstance. And barbarism must always ultimately triumph.


Όλα τα καρέ που εμφανίζονται στην ανάρτηση είναι από το Savage Sword #135. Η ανάρτηση αποτελεί και έναν μικρό φόρο τιμής σε μια παλιά Πολεμική Σημαία, πολλά χρόνια πριν, σε ένα περιοδικό που κάποτε είχε μια αξιοπρέπεια και σήμερα έχει απαξιωθεί εντελώς.

US Metal

Μάθετε μπαλίτσα πουλάκια μου:

ARMORED SAINT - Reign of fire

VICIOUS RUMORS - Don't wait for me

BURNING STARR - Blaze of glory

HEIR APPARENT - Keeper of the reign

METAL CHURCH - Badlands

APOLLO RA - Out of the night

Καυτό αμερικάνικο Heavy Metal προς σύντριβη όλων των άμπαλων εκεί έξω. Η προτροπή του ιστολογίου μόνιμη: Heavy Metal ως το τέλος!!!