Στο σινεμά ΙΙ

Πολλές φορές τείνω προς την άποψη πως, περισσότερο από κάθε άλλη τέχνη, η αισθητική καλλιέργεια ενός ατόμου πρέπει να κρίνεται με βάση το γούστο του στον κινηματογράφο. Το σινεμά είναι ένα απαιτητικό και δύσκολο μέσο, το οποίο λίγοι μπορούν να προσεγγίσουν στην λιγότερο εμπορική και περισσότερο καλλιτεχνική μορφή του. Η τελευταία φυσικά περιλαμβάνει και πιο μοντέρνες ή προοδευτικές ταινίες που πολλοί αρκούνται στο να τις απορρίψουν ως "κουλτουριάρικες", "ακαταλαβίστικες", ενίοτε και ως "συριζέϊκες". Περιττό βέβαια να γράψω πως οι εκλεκτοί είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις ταινίες που πρέπει χωρίς επιδερμικές προσεγγίσεις.

Προσωπικά, τρέφω μεγάλη αγάπη για τον ιταλικό και τον γιαπωνέζικο κινηματογράφο. Και οι δύο έχουν αναδείξει μεγάλους σκηνοθέτες και μας έχουν χαρίσει σπουδαίες ταινίες. Μια από αυτές (συναφής με το πνεύμα του ιστολόγιου) είναι και το φιλμ Kwaidan (1964) του ιάπωνα δημιουργού Masaki Kobayashi, το οποίο είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω πριν κάποιες μέρες.

Kwaidan στα γιαπωνέζικα σημαίνει "ιστορία φαντασμάτων" και τέσσερις τέτοιες ιστορίες παρουσιάζονται στην ταινία του Kobayashi. Και οι τέσσερις εμπνέονται από την (πλούσια) ιαπωνική παράδοση του υπερφυσικού και βυθίζουν τον θεατή στην απόκοσμη ατμόσφαιρα τους. Η πρώτη ιστορία, με τον σαμουράϊ που εγκαταλείπει την γυναίκα του και γυρίζει μετά από χρόνια για να την βρει, έχει εμφανιστεί -σε μορφή διηγήματος- και σε μια από τις ανθολογίες των εκδόσεων Ωρόρα. Η δεύτερη ιστορία με την Γυναίκα του Χιονιού είναι ένα μικρό οπτικό ποίημα. Πιο χαρακτηριστική πάντως παραμένει η τρίτη ιστορία με τον τυφλό μουσικό που οι μοναχοί καλύπτουν ολόκληρο με ένα ιερό κείμενο προκειμένου να τον προστατεύσουν από τα φαντάσματα που τον παρασύρουν κάθε βράδυ. Ξεχνάνε όμως τα αυτιά του... Η ταινία κλείνει με το τέταρτο επεισόδιο στο οποίο ένα ανθρώπινο πρόσωπο εμφανίζεται στο ποτήρι από το οποίο πίνει ένας άνθρωπος. Και στις τέσσερις ιστορίες, το δραματικό στοιχείο είναι έντονο, υποσκελίζοντας το καθαρά υπερφυσικό (χαρακτηριστικό και άλλων παλιών ιαπωνικών ταινιών τρόμου).

Πέρα από την ίδια την ταινία, μας ενδιαφέρει και η λογοτεχνική πηγή έμπνευσης της, αφού τα τέσσερα επεισόδια της έχουν βασιστεί σε ισάριθμες ιστορίες του Λευκάδιου Χερν -Lafcadio Hearn-. Ο ίδιος ο Χερν με τη σειρά του παρουσιάζει ελληνικό ενδιαφέρον αφού γεννήθηκε στην Λευκάδα (όπως μαρτυρεί και το όνομα του) από Ελληνίδα μητέρα αριστοκρατικής καταγωγής και Ιρλανδό πατέρα. Κοσμοπολίτικο πνεύμα, ταξίδεψε σε διάφορα μέρη του κόσμου προτού εγκατασταθεί μόνιμα στην Ιαπωνία, το 1890. Εκεί, δουλεύοντας παράλληλα ως καθηγητής, μελέτησε τις παραδόσεις της χώρας και έγραψε πολλά βιβλία γι' αυτές. Με τον τρόπο αυτό έκανε γνωστή την ιαπωνική κουλτούρα στον Δυτικό Κόσμο σε μια εποχή που η Ιαπωνία ήταν ακόμα ένα εξωτικό μέρος για τους περισσότερους Δυτικούς. Ακόμα και σήμερα, τα βιβλία του είναι απαραίτητα αναγνώσματα για όποιον ενδιαφέρεται να γνωρίσει καλύτερα τις παραδόσεις της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Κάποια από αυτά κυκλοφορούν και στα ελληνικά, αν και δεν βρίσκονται εύκολα στα βιβλιοπωλεία.

Ο Λευκάδιος Χερν με τη σύζυγο του

Στον αντίποδα του σινεμά υψηλών αξιώσεων του Kobayashi θα μπορούσα να τοποθετήσω την ταινία Dracula Untold την οποία επίσης παρακολούθησα πρόσφατα. Μια ενδιαφέρουσα ιδεά εκφυλίζεται σε ένα ασυνάρτητο φιλμ με κάδρα ξεσηκωμένα από το Lord of the Rings, κλισέ διαλόγους και τυποποιημένες, ακροβατικές σκηνές μάχης, επαρκώς ανώδυνες ώστε το φιλμ να χαρακτηριστεί  κατάλληλο για 13 και άνω. Δυστυχώς, εξακολουθεί να ισχύει η διαπίστωση μου πως στις μέρες μας δεν γυρίζονται καλές ταινίες φαντασίας αλλά μόνο μέτρια έργα που στην προσπάθεια τους να είναι εμπορικά πατώνουν από απόψεως ουσίας και αισθητικής. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι απέναντι στο DU, είναι σίγουρα καλύτερο από το Northmen: A Viking Saga, για το οποίο οποιαδήποτε κριτική στερείται νοήματος.

Περιμένοντας λοιπόν το τρίτο μέρος του The Hobbit -στο οποίο παίζει και ο πρωταγωνιστής του DU- προτείνω μια άλλη ταινία του Kobayashi, το μνημειώδες Seppuku (και όχι Harakiri όπως είναι ευρύτερα γνωστό) σε όσους αναζητούν το Υψηλό στον κινηματογράφο. Καλές προβολές!

Interstellar

Πολλά μπορούν να γραφούν για το Interstellar, την νέα ταινία του Christopher Nolan, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου θα περιοριστώ σε ένα σύντομο σχόλιο. Πρόκειται για μια υπέροχη ταινία επιστημονικής φαντασίας που αποτυπώνει με θαυμάσιο τρόπο την απεραντοσύνη του Διαστήματος και την μοναξιά του ανθρώπου που ταξιδεύει μέσα σε αυτό. Επιπλέον αποτελεί έναν ύμνο στους λίγους πρωτοπόρους της ανθρώπινης φυλής που πάντοτε θα έχουν το βλέμμα τους στραμμένο προς τα άστρα και τους κόσμους που βρίσκονται πέρα από αυτά. Το διαστρικό ταξίδι δεν είναι μόνο επικίνδυνο αλλά και γοητευτικό. Εκτός από ταξίδι προς το εξώτερο σύμπαν είναι και μια παράλληλη εξερεύνηση του εσώτερου εαυτού. Ο Nolan φαίνεται να το έχει καταλάβει καλά αυτό και γι' αυτό η ταινία του ξεχωρίζει και κατακτά την ψυχή του ανήσυχου θεατή.  

Γεννηθήκαμε στην Γη αλλά δεν μπορεί να προοριζόμαστε και να πεθάνουμε σε αυτή. Θέλω να πιστεύω πως ο Άνθρωπος θα πορευτεί στο Διάστημα διαπνεόμενος από εξερευνητικό και όχι κατακτητικό-αρπακτικό πνεύμα και πως τελικά κάπου εκεί Έξω θα συναντήσει το πεπρωμένο Του. Το Interstellar είναι εδώ για να μας θυμίσει να στρέψουμε το βλέμμα προς τα άστρα. Όσοι πιστοί προσέλθετε... 

Burning Starr live

Ο Jack Starr είναι από τους πολύ αγαπημένους μουσικούς του παρόντος ιστολογίου. Δεν θα ήταν επομένως δυνατόν να απουσιάσουμε από τη συναυλία που έδωσε με τους Burning Starr στην Αθήνα την προηγούμενη Δευτέρα, 15/9/2014. Παρέα με καλούς φίλους και συνοδοιπόρους δώσαμε το παρών στο Αν έχοντας μεγάλες προσδοκίες και ο JS δεν μας απογοήτευσε.

Το βράδυ της Δευτέρας απολαύσαμε ένα εξαιρετικό live show από μια σπουδαία μπάντα. Ακούσαμε κλασικές κομματάρες όπως τα False Messiah, A Light in the Dark, Blaze of Glory, Children of the Storm, Metal Generation αλλά και νεότερες συνθέσεις που δεν έχουν χάσει τον μαγικό δεσμό με την Έμπνευση: Inquisitor, Land of the Dead, The Flame that Never Dies, Sands of Time... Έστω και για λίγο, ξανανιώσαμε νέοι και αναβίωσαν οι ηρωϊκές εποχές που η "μεταλλική γενιά" θεωρούσε πως έχει τον κόσμο ολόκληρο στα πόδια της.

O JS έχει σχηματίσει μια μπάντα αξιώσεων που στέκεται άψογα στη σκηνή. Ο Todd Michael Hall είναι φοβερός τραγουδιστής, ο Ned Meloni δεσπόζει σοβαρός και αγέρωχος, ενώ ο Rhino είναι ανελέητος στο κοπάνημα των τυμπάνων. Και η μικρούλα με την κιθάρα που τους συνοδεύει είναι καλό μωρό για να ξεκουράζεται λίγο το μάτι. Για τον ίδιο τον Jack τι να γράψει κανείς; Μεγάλος καλλιτέχνης και ευγενική φυσιογνωμία. Καταστροφέας (ή μάλλον κονιορτοποιητής) με κιθάρα αλλά και μια προσιτή, διακριτική και ανθρώπινη φιγούρα εκτός σκηνής. Μετά από τόσα χρόνια παραμένει Heavy Metal Ήρωας και Φύλακας της Φλόγας και ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να τον δούμε ξανά στα μέρη μας. Μέχρι την επόμενη φορά και αναμένοντας την νέα κυκλοφορία των Burning Starr, νομίζω πως οι στίχοι του Defiance είναι οι πλέον κατάλληλοι για να αποτίσουμε έναν μικρό φόρο τιμής σε αυτόν τον μεγάλο μουσικό:

When the world has grown cold
and all have forsaken me
I will not falter, nor stray
I'll fight 'til the end
I'll never give in
as long as I live and I breathe
For I shall remain defiant
Defiant I will remain

Τσιμεντένιος Πολεμιστής

Αναμένοντας την συναυλία του Jack Starr σε μερικές μέρες από σήμερα... Μάλλον δεν θα ακούσουμε το παρακάτω έπος αλλά του αξίζει μια ανάρτηση επειδή είναι κομματάρα και ο τίτλος του εξάπτει την φαντασία. Και όπως πάντα: Heavy Metal για λίγους και αυστηρώς μη-ξενέρωτους.

Πόλεμος στον Αλλόκοσμο

Στις κέλτικες παραδόσεις, ισχυρή είναι η πίστη στην ύπαρξη ενός Αλλόκοσμου ο οποίος υφίσταται παράλληλα με τον δικό μας κόσμο. Πρόκειται για ένα βασίλειο Ομορφιάς και Ευτυχίας, το οποίο κατοικείται από θεότητες και μυθικά πλάσματα και στο οποίο ο χρόνος κυλάει διαφορετικά σε σχέση με τον δικό μας κόσμο. Οι είσοδοι σε αυτή την παράλληλη διάσταση είναι από παλιά γνωστές στους ανθρώπους και υπάρχουν πολλές αναφορές για όσους έχουν τολμήσει να τις διαβούν. Όμως η διάβαση της Πύλης είναι μια διαδικάσία που πάντα ενέχει κινδύνους και μπορεί να οδηγήσει σε απροσδόκητες εξελίξεις...

Το ταξίδι δύο ανθρώπων της εποχής μας στον Αλλόκοσμο των αρχαίων Κελτών και οι περιπέτειες τους σε αυτόν βρίσκονται στον πυρήνα της fantasy τριλογίας The Song of Albion του γνωστού αμερικανού συγγραφέα Stephen Lawhead. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του συγγραφέα, το οποίο πραγματεύεται ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά και πάσχει σε αρκετά σημεία.

Το πρώτο βιβλίο της σειράς έχει τίτλο The Paradise War και ξεκινάει με το ταξίδι δύο φίλων και μεταπτυχιακών φοιτητών του πανεπιστήμιου της Οξφόρδης -των Simon Rawnson και Lewis Gillies- στην εξοχή της Σκωτίας προκειμένου να ερευνήσουν την μυστηριώδη εμφάνιση ενός προιστορικού ζώου. Ο Simon θα περάσει στον Αλλόκοσμο μέσω μιας πύλης που βρίσκεται μέσα σε έναν τεχνητό λόφο. Ο Lewis θα μείνει πίσω αλλά διάφορα σημάδια και περιστατικά θα τον ωθήσουν να κάνει και αυτός το πέρασμα προκειμένου να βρει τον φίλο του και να τον φέρει πίσω στον κόσμο μας. Ο Αλλόκοσμος στον οποίο θα βρεθούν οι δύο φίλοι είναι μια μαγική χώρα η οποία ονομάζεται Albion (Αλβιώνα) και στην οποία ανθεί ο κέλτικος πολιτισμός. Αν και ξένοι στον Αλλόκοσμο, ο σκεπτικιστής Lewis και ο φιλόδοξος Simon γίνονται πολεμιστές σε μια ισχυρή φυλή της Prydain (ενός από τα τρία βασίλεια της Αλβιώνας). Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, οι δυνάμεις του Σκότους σαρώνουν το βασίλειο της Prydain και το ερημώνουν. Η Αλβιώνα βρίσκεται στο έλεος του άρχοντα Nudd του Καταραμένου και της δαιμονικής ορδής του. Ο Lewis με την βοήθεια του βάρδου Tegid θα βρει το Τραγούδι της Αλβιώνας και θα σώσει το βασίλειο από την ολική καταστροφή. Για τον άθλο του αυτό θα λάβει το όνομα Llew και θα γίνει πρόμαχος του μεγάλου βασιλιά Meldrin Mawr.

Το δεύτερο βιβλίο που έχει τον τίτλο The Silver Hand ξεκινάει με την ανακήρυξη του Llew σε βασιλιά ύστερα από την δολοφονία του Meldrin Mawr από τον προδότη Paladyr. Όμως ο πρίγκηπας Meldron θα σφετερισθεί τον τίτλο του βασιλιά και θα κόψει το χέρι του Llew ώστε ως ανάπηρος να μην έχει δικαίωμα στον βασιλικό τίτλο. Επηρεασμένος από τον αλαζόνα Simon, o Meldron θα εγκαθιδρύσει ένα τυραννικό καθεστώς και θα επιχειρήσει να κατακτήσει ολόκληρη την Αλβιώνα. Ο Llew και ο βάρδος Tegid θα βρουν καταφύγιο στις βόρειες περιοχές της Αλβιώνας και θα ξεκινήσουν να οργανώνουν την αντίσταση ενάντια στην ανόσια βασιλεία του Meldron που έχει γίνει η αιτία να μαραζώσει η χώρα. Όταν το κομμένο χέρι του Llew αντικατασταθεί από ένα ασημένιο ύστερα από θεϊκή παρέμβαση, ο σφετεριστής Meldron θα νικηθεί, ο Llew θα γίνει ξανά βασιλιάς και η ευημερία θα επιστρέψει στη ρημαγμένη γη.     

Η τριλογία κλείνει με το The Endless Knot στο οποίο ο Llew είναι πλέον Υψηλός Βασιλιάς όλης της Αλβιώνας. Παντρεύεται την όμορφη Goewyn αλλά η ευτυχία του δεν θα κρατήσει πολύ: άγνωστοι θα απαγάγουν την γυναίκα του και ο Llew με τους συντρόφους τους θα ξεκινήσουν μια δύσκολη αναζήτηση στην Ακάθαρτη Χώρα (The Foul Land) προκειμένου να την πάρουν πίσω. Σε αυτήν την καταραμένη γη θα διαδραματιστεί η τελική αναμέτρηση του Llew με τον παλιό του φίλο Simon. Ο πρόμαχος θα πραγματοποιήσει τον απαραίτητο άθλο και μέσω μιας ελαφρώς ψυχεδελικής εξέλιξης της πλοκής ο κύκλος θα κλείσει στο σημείο που άνοιξε...

Αρκετά είναι τα σημεία που καθιστούν ενδιαφέρον το The Song of Albion. Το κυριότερο από αυτά είναι οι απόψεις που εκφράζονται για το ρόλο του βασιλιά και την φύση της βασιλείας. Η βασιλεία δεν συνεπάγεται προνόμια, αλλά υποχρεώσεις απέναντι στον λαό και τη χώρα. Ο αληθινός βασιλιάς βρίσκεται σε μυστικό δεσμό με τη γη ("You and the Land are One" για να θυμηθούμε και την ταινία Excalibur) και η παρουσία του γονιμοποιεί τη χώρα. Γι' αυτό όταν ο Meldron σφετερισθεί την βασιλεία, παρακινημένος  από τις αλλότριες ιδέες του Simon, η γη ερημώνει και δηλητηριάζεται. Όταν έρχεται η ώρα να αποφασιστεί το ζήτημα της διαδοχής, οι βάρδοι -ως εκφραστές της ψυχής και φορείς της μνήμης του λαού- είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την εκλογή του νέου βασιλιά. Η διαδοχή εξ αίματος είναι ένας θεσμός άγνωστος στην Αλβιώνα αφού οποιοσδήποτε άξιος άντρας μπορεί να γίνει βασιλιάς εφόσον τον επιλέξει το συμβούλιο των βάρδων.

O Lawhead παρουσιάζει τoν Αλλόκοσμο της Albion ως έναν πιο αληθινό κόσμο που δίνει υπόσταση και νοηματοδοτεί τον δικό μας κόσμο. Εκεί το γρασίδι εκεί είναι πιο πράσινο, ο ουρανός πιο γαλανός, ο ήλιος πιο λαμπερός. Ο δικός μας κόσμος φαίνεται σαν μια σκιά του Αλλόκοσμου, παραπέμποντας στο σημείο αυτό στις απόψεις του Πλάτωνα για τον κόσμο των Ιδεών και τη σχέση του με τον υλικό κόσμο που μας περιβάλλει. Οι δύο κόσμοι βρίσκονται σε ισορροπία και η αρμονία μεταξύ τους αναπαρίσταται από το γνωστό κέλτικο διακοσμητικό μοτίβο του Ατέρμονου Κόμπου (Endless Knot). Όμως η ισορροπία μπορεί να διαταραχθεί με ολέθριες συνέπειες: τότε ο Κόμπος αρχίζει να ξετυλίγεται και οι δύο κόσμοι κινδυνεύουν να βυθιστούν στο χάος. Αυτή είναι μια ιδέα που δυστυχώς ο συγγραφέας δεν την αναπτύσσει εκτενώς. Καταφέρνει όμως να προβληματίσει τον αναγνώστη αφού μέσα στις σελίδες του βιβλίου λαμβάνει χώρα μια συνεχής αντιπαραβολή του ιδανικού κόσμου της Albion με τον δικό μας ψεύτικο κόσμο, στον οποίο επικρατεί ο καταναλωτισμός και το φυσικό περιβάλλον βιάζεται.

Στα θετικά προσμετράται η διάθεση του Lawhead να προβάλλει παραδοσιακές αξίες όπως η τιμή, η φιλία, ο ηρωϊσμός και η ψυχική ευγένεια, αλλά και η έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας για τα κέλτικα έθιμα και η ακριβής περιγραφή πολλών από αυτά καθώς και οι πολλές αναφορές που γίνονται στους κέλτικους θρύλους. 

Αν και η τριλογία χαραρακτηρίζεται από αξιόλογες ιδέες, ο αναγνώστης εντοπίζει πολλά στοιχεία που αφαιρούν πόντους από το σύνολο του έργου και δεν του επιτρέπουν να διεκδικήσει μια υψηλή θέση στο χώρο της fantasy λογοτεχνίας. Πρώτα απ' όλα ο Lawhead πολλές φορές γίνεται φλύαρος και κουραστικός. Ανούσια επεισόδια περιγράφονται χωρίς να υπάρχει λόγος, μάλλον επειδή το συμβόλαιο του συγγραφέα με τον εκδοτικό οίκο προέβλεπε την παράδοση συγκεκριμένου αριθμού σελίδων-λέξεων. Πολλοί διάλογοι είναι ανέμπνευστοι έως κακοί ενώ το τρίτο βιβλίο της σειράς επιβαρύνεται από μελοδραματικές και γλυκερές στιγμές έρωτα μεταξύ του Llew και της Goewyn. Ο ίδιος ο Lewis-Llew ως απρόθυμος ήρωας πολλές φορές είναι εκνευριστικά απρόθυμος ενώ ο βασικός χαρακτήρας του Simon πολύ νωρίς χάνεται από το προσκήνιο με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε να διαμορφώσουμε μια ικανοποιητική εικόνα για την κοσμοθεωρία και τα κίνητρα του.  

Ένα ακόμα πρόβλημα εντοπίζεται στις σκηνές δράσης οι οποίες -κατά την άποψη μου πάντα- είναι άνευρες, δεν διαθέτουν την απαραίτητη δύναμη και πολλές φορές δεν πείθουν τον αναγνώστη. Επιπλέον, υπάρχουν σημαντικά σημεία που δεν ξεκαθαρίζονται με το πέρας της τριλογίας όπως για παράδειγμα τι ακριβώς συνέβη στη λίμνη και ο Llew απέκτησε το ασημένιο χέρι του ή ποιος τελικά σκότωσε τον αρχιβάρδο στο μυστικό του δωμάτιο. Το τέλος της σειράς είναι κάπως βιαστικό και αμήχανο και ο συγγραφέας δεν μπαίνει στον κόπο να δώσει περισσότερα -απαραίτητα- στοιχεία για το σχέδιο που είχε καταστρώσει ο Simon προκειμένου να αλώσει τον Αλλόκοσμο ή για το σε τι βαθμό είχε ξετυλιχθεί ο Κόμπος και τι επίδραση είχε αυτό στον δικό μας κόσμο.

Nuada Silver Arm του Jim Fitzpatrick

Επιγραμματικά, το The Song of Albion είναι μια κλασική ιστορία που ενσωματώνει το γνώριμο μοτίβο του προμάχου που επιστρέφει πέρα από τον Χώρο και τον Χρόνο για να υπερασπιστεί τον λαό του στην ώρα της ανάγκης. Είναι ένα παραμύθι για ενήλικες -με κάποιες χριστιανικές προεκτάσεις- το οποίο πραγματεύεται την αιώνια πάλη του Φωτός με το Σκότος, χωρίς ενδιάμεσες γκρίζες περιοχές. Επειδή πλέον θεωρώ απλοϊκές τις διπολικές προσλήψεις του Κόσμου τύπου Καλό-Κακό ή Τάξη-Χάος και με ενδιαφέρει περισσότερο η ενδιάμεση "γκρίζα χώρα", πρέπει να ομολογήσω πως η τριλογία του Lawhead δεν με συγκίνησε τόσο, όσο αν την διάβαζα πριν πέντε ή δέκα χρόνια. Σε αυτό συνέτειναν και τα αρνητικά στοιχεία που παρατέθηκαν παραπάνω. Προτείνω το ΤSοA με επιφύλαξη και μόνο ως συμπλήρωμα σε άλλα έργα κέλτικης φαντασίας όπως το Slaine and the Horned God, τα The Book of Conquests και The Silver Arm του J. Fitzpatrick και το ουαλλικό Mabinogion. Και προσδοκώ πάντοτε το πέρασμα στην Αλβιώνα... 

Ιστορικό: αγόρασα το The Paradise War πριν πολλά χρόνια από τη Φωλιά του Βιβλίου στο κέντρο της Αθήνας, ύστερα από ένα σχετικό κείμενο του SK στην Πολεμική Σημαία. Ακόμα φέρει στο οπισθόφυλλο το αυτοκόλλητο με την τιμή: 1000 δραχμές. Για χρόνια το είχα παρατημένο σε κάποιο συρτάρι μέχρι πρόσφατα που αγόρασα και τα άλλα δύο βιβλία της σειράς για να διαβαστούν όλα μαζί στη διάρκεια των θερινών διακοπών. Άλλη μια σπείρα του Ατέρμονου Κόμπου που έκλεισε, για να ξεκινήσει μια νέα. 

Καλοκαίρι 2014

Το καλοκαίρι του 2014 ξεκινάει με ευχάριστες ειδήσεις. Πρώτα απ' όλα, κάθε Κυριακή θα έχουμε συντροφιά τα αγαπημένα παπιά του Carl Barks, καθώς η εφημερίδα Καθημερινή θα περιέχει ως ένθετο ένα σκληρόδετο τόμο με κλασικές ιστορίες του μεγάλου δημιουργού. Ήδη χθες στα περίπτερα βρισκόταν ο πρώτος τόμος της σειράς, με κλασικές ιστορίες όπως οι Στα Ίχνη του Μονόκερω και Στην Αρχαία Περσία.  Μόνο αρνητικό, το γεγονός πως δεν βλέπω να υπάρχει κάποιος τόμος με τις φοβερές ιστορίες που έγραψε ο Barks την δεκαετία του '40 (κάποιες από αυτές πρέπει να αποτελέσουν θέμα ξεχωριστής ανάρτησης).

 

Επιπλέον, κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία. Τα περιεχόμενα του είναι όπως πάντα άκρως ενδιαφέροντα και όσες/όσοι ασχολείστε με τον χώρο αξίζει να το αναζητήσετε και να του ρίξετε μια ματιά. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

Κλείνω την ανάρτηση με δύο προτεινόμενα άσματα. Το πρώτο είναι η νέα εκτέλεση του κλασικού Children of the Storm των Virgin Steele από την μπαντάρα του Jack Starr. 

The wicked wind is howling and it's screaming out my name
Above the ring of fire, the necromancer reigns
With thunder and lightning, he enforces his command
Of evil, lust and violence, destruction rules the land

Το δεύτερο είναι το Laser Enforcer των Slough Feg από την νέα τους κυκλοφορία Digital Resistance. Επιβολή δια του laser από μια παράξενη μπάντα που δεν μας απογοητεύει ποτέ. Heavy Metal για λίγους...

Καλό καλοκαίρι και καλές αναζητήσεις λοιπόν. Βγάλτε την πανοπλία, απολαύστε τον Ήλιο και f**k them all που έλεγε και κάποιος παλιότερος. Hail!

Ο φιλόσοφος

Από το θρυλικό αρχείο του Κιμμέριου, παραθέτουμε ένα αξέχαστο καρέ από το τεύχος 128 του SSOC (τίτλος ιστορίας Curse of the Ageless Ones). Σπαθοφόρος, φιλόσοφος, θεραπευτής... Conan ο Αιώνιος. Hail!

ΥΓ) Σχετική αναφορά έχει γίνει παλιότερα και εδώ. Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί.

Το Χέρι της Λήθης

Ελάχιστοι μυημένοι είναι αυτοί που θα σας μιλήσουν για το νεφελώδες ον που φέρει το δυσοίωνο όνομα Voidal. Και αυτά που θα μάθετε δεν θα είναι και πολλά: ένας μαυροντυμένος άντρας, καταραμένος από τους Σκοτεινούς Θεούς για κάποιο ακατονόμαστο έγκλημα που διέπραξε εναντίον τους. Καταδικασμένος να λειτουργεί ως -ακούσιο- εκτελεστικό όργανο των θεών αυτών στο αλλόκοτο συνονθύλευμα διαστάσεων και κόσμων που ακούει στο όνομα "παντοσύμπαν" (omniverse). 

Στερημένος από την μνήμη του και την ίδια του την ψυχή, ο Voidal έρχεται από το Κενό και επιστρέφει σε αυτό αφού πρώτα εκπληρώσει ένα μέρος του Μεγάλου Σχεδίου των Σκοτεινών Θεών. Κάνει την εμφάνιση του σε απίστευτα και παράξενα μέρη που κατοικούνται από αινιγματικές οντότητες, ξεπεσμένους θεούς, διαβολικούς μάγους, λάμιες και δαιμόνια, τέρατα και βδελυγμίες. Γίνεται το όχημα μέσω του οποίου οι Σκοτεινοί Θεοί αποδίδουν την τρομερή δικαιοσύνη τους. Και σιγά σιγά αρχίζει να θέτει ερωτήματα στον εαυτό του και προσπαθεί να συλλέξει και να ενώσει τις σκόρπιες ψηφίδες που συνθέτουν την ταυτότητα του με απώτερο σκοπό να κερδίσει τον έλεγχο του πεπρωμένου του. Αλλά υπάρχει τελικά ελεύθερη βούληση ή παραμένουμε πιόνια που εκτελούν προσεκτικά σχεδιασμένες κινήσεις στα πλαίσια μιας προκαθορισμένης Μοίρας της οποίας την ολότητα αδυνατούμε να συλλάβουμε;

Αυτός που κάλεσε τον μυστηριώδη μαυροντυμένο άντρα από το Κενό και τη Λήθη στην δική μας διάσταση είναι ο βρετανός συγγραφέας Adrian Cole. Οι περιπέτειες του Voidal ξετυλίγονται σε τρια βιβλία σκοτεινού fantasy, εκ των οποίων το πρώτο είναι το Oblivion Hand το οποίο και βρέθηκε πρόσφατα στα χέρια μου. Το πνεύμα του Clark Ashton Smith αλλά και του Michael Moorcock κυριαρχεί στις ιστορίες του Voidal και χωρίς αμφιβολία οι ιδέες του Cole είναι ενδιαφέρουσες, πρωτότυπες και επαρκώς αλλόκοτες. Δυστυχώς το συνολικό αποτέλεσμα αδικείται από την μέτρια τεχνική του Cole, ο οποίος είναι -για μένα τουλάχιστον- ένας αδύναμος συγγραφέας. Σε διαφορετική περίπτωση, ιστορίες όπως το The Lair of the Spydron ή το The Universe of Islands θα ήταν μικρά διαμάντια της λογοτεχνίας φαντασίας. Όπως έχουν τα πράγματα όμως, οι ιστορίες του Oblivion Hand παραμένουν στην κατηγορία του υλικού με δυνατότητες που δεν αξιοποιήθηκαν όσο θα έπρεπε.

Ίσως η κατάσταση βελτιώνεται στα δύο επόμενα βιβλία στα οποία συνεχίζεται η Αναζήτηση του Voidal και τα οποία δεν έχω διαβάσει ακόμη. Η όλη ιδέα όμως του "παντοσύμπαντος" και του σκοτεινού άντρα με το Χέρι της Λήθης παραμένει γοητευτική και πιστεύω πως θα ενδιαφέρει όσους ψάχνουν κάτι ιδιαίτερο στο χώρο της σκοτεινής φαντασίας. Μια πιο αναλυτική προσέγγιση πάνω στο θέμα θα βρείτε εδώ. Από την μεριά μου εύχομαι καλό ταξίδι μέσα -και πέρα- από τις στρεβλές και εξωτικές διαστάσεις του omniverse σε όσους το αποτολμήσουν.

Michael Shea RIP

Πριν ένα μήνα περίπου (στις 16/2) έφυγε από κοντά μας ο Michael Shea, ένας σπουδαίος -και άγνωστος στη χώρα μας- συγγραφέας φαντασίας. Ο Shea είχε τιμηθεί με το World Fantasy Award για την fantasy νουβέλα του Nifft the Lean και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τους άλλους συγγραφείς του χώρου. Εγώ τον πρωτογνώρισα μέσω του τρομερού διηγήματος του The Autopsy και πάντοτε προσπαθούσα να κρατώ επαφή με το έργο του. Ως συγγραφέας, είχε ένα νοσηρό και περίτεχνο στυλ με επιρροές από Jack Vance, C. A. Smith και H. P. Lovecraft και οι κόσμοι που δημιούργησε ήταν εντυπωσιακοί και εξωφρενικά αλλόκοτοι (πχ το διήγημα The Fishing of the Demon-Sea). Του ευχόμαστε καλό ταξίδι και ελπίζουμε κάποια στιγμή να δούμε κάποια συλλογή ιστοριών του μεταφρασμένη στη γλώσσα μας.

Αλεξία

Καθώς κάθομαι εδώ και περνώ τις μέρες μου παρέα με H. Miller, Η. Ellison και μαθηματικές εξισώσεις, οι σκέψεις μου δεν παύουν να γυρνάνε στην Αλεξία. Κοντεύουν δύο χρόνια από τότε που την είδα τελευταία φορά. Δούλευε ως αναπληρώτρια στο ίδιο νησί με εμένα. Λιγομίλητη, απόμακρη, σοβαρή και με μια μικρή υποψία ξινίλας στην φατσούλα της. Δεν την έλεγες όμορφη αλλά είχε πολλά υποσχόμενο κορμί και εξέπεμπε θηλυκότητα. Δεν κάναμε παρέα. Μόνο ένα "γειά" και κάποιες τυπικές κουβέντες. Μέχρι που ένα χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο σε κάποιο μπαράκι, με πλησίασε και μου έπιασε τη συζήτηση. Φορούσε ένα εφαρμοστό κοντό φόρεμα και μου ψιθύριζε στο αυτί πως δεν είχε κυλικείο στην δουλειά και αν θα ήθελα να της φέρνω εγώ τον καφέ της. Τολμώ να πω πως έσταζε καύλα αλλά δυστυχώς οι περιστάσεις ήταν τέτοιες που δεν μπορούσα να ορμήσω. Περιορίστηκα σε κάποια άνοστα αστειάκια και ύστερα από λίγο αποχώρησα εσπευσμένα. Μετά από λίγες μέρες η Αλεξία συνειδητοποίησε πως ήμουν δεσμευμένος (τώρα που το σκέφτομαι, δεσμά με την κυριολεκτική έννοια της λέξης) και σαν κυρία που ήταν δεν ασχολήθηκε ξανά μαζί μου. Οι τροχιές μας πλησίασαν για μια μόνο βραδιά αλλά η πολυπόθητη ένωση δεν έλαβε χώρα. Οι μήνες πέρασαν και το καλοκαίρι με βρήκε σε κάποια παραλία με ένα βιβλίο στο χέρι, να χαζεύω τον θεσπέσιο πισινό της Αλεξίας ενώ αυτή έπαιζε ρακέτες. Και με το τέλος του Ιούνη εκείνη έφυγε...

Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω για τον παράδεισο που έκρυβε η Αλεξία ανάμεσα στα σκέλια της. Προφανώς δεν θα μάθω ποτέ. Η ίδια παραμένει ένα σύμβολο για όλες τις γυναίκες που μας πλησίασαν, μας ξεσήκωσαν αλλά χάσαμε την ευκαιρία μας μαζί τους. Και πάντα λέμε πως θα έρθουν άλλες αλλά ο καιρός περνά και πολύ φοβούμαι πως πάντοτε η ευκαιρία θα γλιστράει μέσα από τα χέρια μας. Μάλλον αυτή είναι η κατάρα μας. Τουλάχιστον η δικιά μου. Κρίμα που δεν είμαι σαν τον H. Miller...

Στην εικόνα: Αλεξία και Κιμμέριος δια χειρός Frank Frazetta.

Στο σινεμά

Είναι ευνόητο πως το δεύτερο μέρος του The Hobbit είναι η ταινία που όλοι περιμέναμε αυτά τα Χριστούγεννα. Εγώ την είδα πριν λίγες μέρες και ανταποκρίθηκε πλήρως στις προσδοκίες μου, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί από το πρώτο μέρος αλλά και από το σχετικό trailer.

Αυτό που παρακολουθήσαμε είναι μια εντυπωσιακή παραγωγή που σε ταξιδεύει με επιτυχία στον κόσμο της Μέσης Γης, στο πλευρό της συντροφιάς του Μπίλμπο και των νάνων. Από την άλλη, η ταινία πάσχει από το πάγιο πρόβλημα κάθε χολυγουντιανής υπερπαραγωγής: για να βγάλει τα λεφτά της πρέπει να απευθυνθεί σε ένα ευρύ κοινό και αυτό συνεπάγεται υπερβολικό σαματά, ανόητα ρομάντζα καθώς και κλείσιμο ματιού στην πολιτική ορθότητα (πχ η απαραίτητη γυναίκα ηρωίδα ή η μαυρούλα που εμφανίζεται σε μια σκηνή πλήθους στην Λιμνούπολη). Βέβαια οι προαναφερθείσες αδυναμίες δεν αφαιρούν από την αξία της ταινίας η οποία παραμένει μια χορταστική περιπέτεια που αξίζει να την απολάυσει κάποιος στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πάντως διαπιστώνω πως εξακολουθεί να ισχύει αυτό που έχω ξαναγράψει: δεν έχει γυριστεί ακόμα μια πραγματικά ασυμβίβαστη ταινία φαντασίας που θα σέβεται μόνο το βιβλίο στο οποίο βασίζεται και όχι τις ανόητες χολυγουντιανές συμβάσεις.

Ωστόσο, κρυμμένο διαμάντι του 2013 και ταινία της χρονιάς ανακηρύσσεται χωρίς δεύτερη σκέψη το La Grande Belleza (ελλ. τίτλος: Η Τέλεια Ομορφιά) του Paolo Sorrentino. Πρόκειται για ένα αριστούργημα που πέρα από την αποθεωτική κινηματογράφηση της Αιώνιας Πόλης, αποκαλύπτει την κενότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής και κατεδαφίζει αρκετές όψεις του σαθρού οικοδομήματος της μοντέρνας κουλτούρας. Οι έχοντες κινηματογραφικό γούστο οφείλουν να τιμήσουν το σπουδαίο αυτό φιλμ.

Επίλογος: o ευρωπαϊκός κινηματογράφος επικρατεί άνετα της χολυγουντιανής παραγωγής (παρά την αγάπη μας για το βιβλίο του Tolkien και για τον Peter Jackson) και πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά; Ραντεβού στις αίθουσες προβολής!

Enter 2014

Το ιστολόγιο εύχεται καλή και δημιουργική χρονιά σε όλους τους φίλους, αναγνώστες και μη. Ασχέτως αν οι αναρτήσεις έχουν ελαττωθεί, ο Κιμμέριος είναι πάντα εδώ σχεδιάζοντας νέες περιπέτειες παρά τον περιορισμένο χρόνο μου.

 

 

Εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί και το νέο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία. Αξίζει να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε διότι περιέχει -όπως πάντα- πολύ ενδιαφέροντα κείμενα. Επιπλέον, το νέο τεύχος σηματοδοτεί ένα πολύ σημαντικό γεγονός: την επιστροφή σε έντυπη μορφή της θρυλικής Πολεμικής Σημαίας του Ιππότη του Ήλιου. Για όσους θυμούνται: Heavy Metal για Λίγους!

Καλές αναζητήσεις, καλά διαβάσματα και καλή δύναμη για το 2014 λοιπόν! Και μην ξεχνάτε πως φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από την έναρξη της Σταυροφορίας... Τα λέμε συντόμως! Hail!