FOREVER FIGHTING THE WORLD!!!

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Michael Shea RIP

Πριν ένα μήνα περίπου (στις 16/2) έφυγε από κοντά μας ο Michael Shea, ένας σπουδαίος -και άγνωστος στη χώρα μας- συγγραφέας φαντασίας. Ο Shea είχε τιμηθεί με το World Fantasy Award για την fantasy νουβέλα του Nifft the Lean και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τους άλλους συγγραφείς του χώρου. Εγώ τον πρωτογνώρισα μέσω του τρομερού διηγήματος του The Autopsy και πάντοτε προσπαθούσα να κρατώ επαφή με το έργο του. Ως συγγραφέας, είχε ένα νοσηρό και περίτεχνο στυλ με επιρροές από Jack Vance, C. A. Smith και H. P. Lovecraft και οι κόσμοι που δημιούργησε ήταν εντυπωσιακοί και εξωφρενικά αλλόκοτοι (πχ το διήγημα The Fishing of the Demon-Sea). Του ευχόμαστε καλό ταξίδι και ελπίζουμε κάποια στιγμή να δούμε κάποια συλλογή ιστοριών του μεταφρασμένη στη γλώσσα μας.


Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Αλεξία

Καθώς κάθομαι εδώ και περνώ τις μέρες μου παρέα με H. Miller, Η. Ellison και μαθηματικές εξισώσεις, οι σκέψεις μου δεν παύουν να γυρνάνε στην Αλεξία. Κοντεύουν δύο χρόνια από τότε που την είδα τελευταία φορά. Δούλευε ως αναπληρώτρια στο ίδιο νησί με εμένα. Λιγομίλητη, απόμακρη, σοβαρή και με μια μικρή υποψία ξινίλας στην φατσούλα της. Δεν την έλεγες όμορφη αλλά είχε πολλά υποσχόμενο κορμί και εξέπεμπε θηλυκότητα. Δεν κάναμε παρέα. Μόνο ένα "γειά" και κάποιες τυπικές κουβέντες. Μέχρι που ένα χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο σε κάποιο μπαράκι, με πλησίασε και μου έπιασε τη συζήτηση. Φορούσε ένα εφαρμοστό κοντό φόρεμα και μου ψιθύριζε στο αυτί πως δεν είχε κυλικείο στην δουλειά και αν θα ήθελα να της φέρνω εγώ τον καφέ της. Τολμώ να πω πως έσταζε καύλα αλλά δυστυχώς οι περιστάσεις ήταν τέτοιες που δεν μπορούσα να ορμήσω. Περιορίστηκα σε κάποια άνοστα αστειάκια και ύστερα από λίγο αποχώρησα εσπευσμένα. Μετά από λίγες μέρες η Αλεξία συνειδητοποίησε πως ήμουν δεσμευμένος (τώρα που το σκέφτομαι, δεσμά με την κυριολεκτική έννοια της λέξης) και σαν κυρία που ήταν δεν ασχολήθηκε ξανά μαζί μου. Οι τροχιές μας πλησίασαν για μια μόνο βραδιά αλλά η πολυπόθητη ένωση δεν έλαβε χώρα. Οι μήνες πέρασαν και το καλοκαίρι με βρήκε σε κάποια παραλία με ένα βιβλίο στο χέρι, να χαζεύω τον θεσπέσιο πισινό της Αλεξίας ενώ αυτή έπαιζε ρακέτες. Και με το τέλος του Ιούνη εκείνη έφυγε...


Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω για τον παράδεισο που έκρυβε η Αλεξία ανάμεσα στα σκέλια της. Προφανώς δεν θα μάθω ποτέ. Η ίδια παραμένει ένα σύμβολο για όλες τις γυναίκες που μας πλησίασαν, μας ξεσήκωσαν αλλά χάσαμε την ευκαιρία μας μαζί τους. Και πάντα λέμε πως θα έρθουν άλλες αλλά ο καιρός περνά και πολύ φοβούμαι πως πάντοτε η ευκαιρία θα γλιστράει μέσα από τα χέρια μας. Μάλλον αυτή είναι η κατάρα μας. Τουλάχιστον η δικιά μου. Κρίμα που δεν είμαι σαν τον H. Miller...

Στην εικόνα: Αλεξία και Κιμμέριος δια χειρός Frank Frazetta.